ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง..

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง..
มีเพื่อนต่างเพศอยู่คู่หนึ่ง เป็นเพื่อนที่รักกันมาก
ฝ่ายชายจะเดินไปส่งฝ่ายหญิงที่บ้านเสมอทุกวัน
เวลาผ่านไป จนทั้ง สองอยู่มหาวิทยาลัย
ฝ่ายหญิงเริ่มไปแอบชอบ ผู้ชายคนหนึ่ง และได้ถามเพื่อนชายว่า
"นี่ เธอว่า เค้าเหมาะกับเราไหม"
"เค้าก็ หล่อดีนะ นิสัยก็ดีด้วย "
"เหรอ! อืม อยากให้เค้ามานั่งอยู่ข้างๆ เราจังเลยเนอะ"
ต่อมาไม่นาน หญิงสาวก็ได้เป็นแฟนกับผู้ชายคนนั้นจริงๆ
วันหนึ่งหญิงสาวบอกกับ เพื่อนชายของตนว่า
"นี่ เธอไม่ต้องมาส่งเราทุกวันแล้วล่ะ ตอนนี้เค้า จะมาส่งเราแทนแล้ว
เราไม่อยากให้ เค้าเข้าใจผิดนะ"
"อืม" ฝ่ายชายตอบรับ และเขาก็ไม่ได้ไปส่งหญิงสาวอีกเลย
ต่อมา หญิงสาวเกิดทะเลาะกับแฟนของตน จึงมาปรึกษาเพื่อนชาย
"เธอ เดี๋ยว นี้เขาไม่ค่อยสนใจเราเลยนะ เธอว่า... เราจะทำอย่างไร ดีล่ะ!"
"ก็เธอ ยังรักเค้าอยู่หรือเปล่าล่ะ" ฝ่ายชายถาม
"ก็รักสิ และก็รักมากด้วย"
"ถ้าอย่างนั้น ก็มอบความรักให้เขาต่อไปสิ ก็เธอรักเค้านี่หน่า"
"อืม" หญิงสาวทำตามคำแนะนำของเพื่อนชาย
หลังจากนั้น ...
วันหนึ่ง ระหว่างที่เพื่อนชายหนุ่ม เดินกลับบ้าน
เค้าเห็นหญิงสาวนั่งร้องไห้อยู่ข้างทาง
"เธอ เป็นอะไรน่ะ ทำไมถึงร้องไห้ มีอะไรให้เราช่วยไหม"
"เค้าไม่รักเราเลยล่ะ เขาเปลี่ยนไป
"เดี๋ยวนี้ เขาไม่เคยมาส่งเราที่บ้านเลย"
"แล้วเราจะช่วยอะไรเธอได้บ้างล่ะ"
"ช่วยอยู่กับเรา ซักพักได้ไหม?" หญิงสาวร้องขอ
"ก็ได้ซิ! ทำไมจะไม่ได้ล่ะ"
ทั้งสองได้นั่งอยู่ด้วยกัน โดยไม่พูดจาอะไรกันเลย
ในที่สุด หญิงสาวก็เอ่ยขึ้นมาว่า
"เราควรจะทำอย่างไรดี เธอจะช่วยบอกเราได้ไหม ว่าเราควรจะทำอย่างไรดี"
"เธอยังรัก..เขาอยู่รึเปล่าล่ะ"
"รักสิ เรารักเค้ามากเลย"
"แต่เค้า ไม่รักเราเลยนี่หน่า" หญิงสาวร้องไห้โฮ
"แต่เธอก็รัก..เขาไม่ใช่เหรอ"
และชายหนุ่มก็ไปส่งหญิงสาว ที่บ้านอย่างที่เคยทำมา
"ถ้าเมื่อไหร่...ก็ตาม ที่เธออยากให้เรามาส่งเธอที่บ้าน อย่าลืมเรียกเรานะ"
"อืม" และหญิงสาวก็เดินขึ้นบ้านไป
ต่อมาวันหนึ่ง ชายหนุ่มได้รับโทรศัพท์จากหญิงสาว
"เราไม่ไหวแล้ว ช่วยมารับเราที"
เสียงของหญิงสาวดูช่างอ่อนล้า และหมดกำลัง
เธอกำลังร้องไห้อย่างฟูมฟายอยู่
ชายหนุ่มได้ไปหาเธอและพาเธอมาส่งบ้าน
เธอยังคงถามชายหนุ่มนั้น เหมือนที่เคยถามมา ...
"เราจะทำอย่างไรต่อไปดี เราไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว..ดูยังไง ๆ เขาก็เหมือนไม่ได้รักเราเลย"
"แล้วเธอเลิก รักเค้าแล้วเหรอ"
"เปล่า! เรายังรักเค้ามาก เรายังรักเขาอยู่เหมือนเดิม"
"งั้นก็ เหมือนที่เราเคยพูดไว้ จงรักเขาต่อไป..แม้มันจะเจ็บบ้างก็ตาม
เพราะมันไม่สำคัญหรอกว่า เขาจะรักเธอไหม..? แต่ถ้าเธอยังรักเขา
เธอก็คงทำได้แค่เพียงรักเขา...และจงรักเขา ให้มากกว่าเดิม
เพื่อแสดงให้เขารู้ว่าเธอรักเขามาก และก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงมีแต่เพิ่มมากขึ้น"
"อืม"..แล้วหญิงสาวก็เดินขึ้นบ้านไป
และในที่สุดวันที่เธอเรียนจบก็มาถึง
เพื่อนชายหนุ่มของเธอมาแสดงความยินดีกับเธอ
เธอรู้สึกแปลกใจมาก ที่เพื่อนชายหนุ่มของเธอ ยังเรียนไม่จบ
เธอถามเขาว่า ทำไม..?
ชายหนุ่มตอบว่า เขาขี้ เกียจไปหน่อย
ทำให้เขาต้องเรียนซ้ำวิชา หนึ่งจึงยังเรียนไม่จบ
หญิงสาวแปลกใจ เพราะตลอดมา ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนขยัน
แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ..
และไม่นานนัก แฟนของหญิงสาว ก็ได้มาขอเธอแต่งงาน
เนื่องด้วยเห็นถึงความรัก ที่หญิงสาวมีให้
หญิงสาวจึงได้ไปชวนเพื่อนชาย เพื่อให้มางานแต่งของเธอ
"เราไม่ว่างจริงๆ เราติดธุระน่ะ! ขอโทษด้วยนะ"
เพื่อนชายตอบเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
หญิงสาวโกรธและเสียใจที่เพื่อนชายไม่ยอมมางานแต่ง จึงวางหูกระแทกไป
แต่หญิงสาวก็ต้องประหลาดใจเมื่อวันที่เธอแต่งงาน
ชายหนุ่มได้มาปรากฎตัวก่อนที่งานแต่งจะจบลง
"ยินดีด้วยนะ เรามาแล้วหล่ะ"
หญิงสาวดีใจมากที่เห็นเพื่อนชายของเธอมา
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม
เธอรู้สึกมีความสุขมาก ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมาไม่ได้
และเพื่อนชายก็พูดว่า เธอมีอะไรให้เราช่วยไหม..?
ยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม..
...........................
ต่อมาหญิงสาวก็มีความสุข กับชีวิตแต่งงานของเธอ
จนไม่มีเวลาได้ติดต่อกับเพื่อนชายอีกเลย
จนวันหนึ่ง หญิงสาวทะเลาะกับสามีของตน
หญิงสาวไม่รู้จะไปปรึกษาใคร จึงนึกถึงเพื่อนชายขึ้นมา
แม้ว่าหญิงสาวจะโทร ไปหาเท่าไหร่?
ก็ไม่สามารถติดต่อกับชายหนุ่มคนนั้นได้เลย
เขาจึงโทรไปหาเพื่อนของชายหนุ่มคนนั้น
เพื่อนของชายหนุ่มเล่า ว่า ชายหนุ่มเป็นโรคร้ายเขาไม่สามารถไปไหนได้
ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล... มาร่วมหลายเดือนแล้ว
หญิงสาวตกใจมาก ถามว่า.. เขาเป็นอะไร?
เพื่อนชายหนุ่มบอกว่า อาการเขากำเริบ เพราะวันที่ชายหนุ่มต้องมาผ่าตัด
ชายหนุ่มดัน ...หาย ตัวไปเฉย ๆ โดยไม่มีใครรู้
และเพื่อนของชายหนุ่ม ก็ยังบอกอีก ว่า ..."มันเป็นนิสัยเสียของมันน่ะ
มันชอบหายตัวไปไหนก็ไม่รู้ ในช่วงเวลาสำคัญๆ
คราวที่แล้วตอนสอบไล่ มันก็หายตัวไปจากห้องสอบเฉยเลย"
ไม่รู้มันหายไปไหน..ถามใครก็ไม่มีใครรู้
หญิงสาวตกใจมาก เลยขอที่อยู่ของโรงพยาบาลที่ชาย
หนุ่มรักษาตัวหญิงสาวไปเยี่ยมชายหนุ่มที่โรงพยาบาล
เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้องตกใจ !
ชายหนุ่มที่เคยดูแข็งแรง กับผอมซูบ ไม่มีแรง
เมื่อชายหนุ่มเห็นเธอก็ดีใจ ทักทายเธอเป็นการ ใหญ่
"เป็นอย่างไรบ้าง ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะ"
หญิงสาวนิ่งเงียบซักพัก น้ำตาหญิงสาวก็ไหลออกมา
"อ้าวร้องไห้ทำไมล่ะ เธอทะเลาะกับแฟนมาอีกแล้วเหรอจะให้เรา ช่วยอะไรไหม...?
แต่เราก็คงจะแนะนำเธอ ได้เหมือนเดิมนะ"
หญิงสาวเข้าไปหาชายหนุ่ม แล้วก็บอกกับชายหนุ่ ว่า
วันที่เธอ มารับเราเป็นวันสอบไล่ของเธอใช่ไหม..?"
ชายหนุ่มทำหน้าตกใจและไม่พูดอะไรทั้งสิ้นกลับนิ่งเงียบไป
หญิงสาวจึงพูดต่อ...
"และวันที่เธอต้องผ่าตัดใหญ่ เธอกลับมางานแต่งงานของเราใช่ไหม..?"
ชายหนุ่ม ไม่รู้จะพูดอะไร อีกแล้ว กลับนิ่งเงียบกว่าเดิม
หญิงสาวเข้าไปกอดชายหนุ่ม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ
"ตลอดเวลา เรารักแต่คนอื่น
มองแต่คนอื่น เรากลับไม่รู้เลยว่าเธอรักเรามากแค่ไหน
เรารู้สึกเสียใจจริงๆ ที่ไม่ได้รักเธอมากกว่านี้"
ชายหนุ่มได้แต่ยิ้ม แล้วก็บอกกับหญิงสาวด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า
"เราบอกเธอแล้วไง..ถ้าเรารักใครสักคน
เราก็ต้องรักเขาให้มากๆและมากขึ้นกว่าเดิม
มันไม่สำคัญหรอก..ว่าเขาจะรักเราหรือไม่
มันสำคัญแค่เพียงว่า..เรายังรักเธออยู่หรือเปล่า
แค่เราสามารถช่วยเธอได้ นั่นมันก็เป็นความสุขของเราแล้ว
ต่อให้เราจะเจ็บสักแค่ไหน..
เราก็ยังรักเธอต่อไปและไม่เคยคิดจะเปลี่ยนแปลง..
หญิงสาวรู้สึกเสียใจมาก นั่งร้องไห้โฮ...อยู่ที่ตักของชายหนุ่ม
ชายหนุ่มจึงพูด... ขึ้นว่า
"ถ้าเราหาย เมื่อไหร่...เราจะไปส่งเธอที่บ้านอีกนะ "