| 
 ครั้งหนึ่ง...  
ขณะที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเพลินๆ อยู่ในสวนสาธารณะ  
ฉันได้ยินเสียงร้องไห้ ดังใกล้เข้ามา  
หลังจากเงยหน้าขึ้นมาดู  
ก็เห็นผู้ชายวัยคุณพ่อคนหนึ่งกำลังปั่นจักรยานผ่านตรงหน้า  
ตามหลังมาด้วยหนูน้อยเจ้าของเสียงอายุประมาณ 7-8 ขวบ  
ที่ขานั้น...กำลังปั่นจักรยานคันน้อย  
แต่ปาก...ก็ตะเบ็งเสียงร้องไห้เพื่อเรียกร้องความสนใจ  
หวังจะให้คุณพ่อ หันกลับมาช่วย  
จากการประเมินสถานการณ์  
ฉันคิดว่าเด็กน้อยคนนี้กำลังอยากถอดใจ  
เพราะคิดว่าตัวเองคงปั่นจักรยานต่อไปไม่ไหวแล้ว  
แต่งานนี้- -ดูเหมือนคุณพ่อจะไม่ใจอ่อนง่ายๆ  
กลับปั่นจักรยานของตัวเองต่อไปเรื่อยๆ  
ส่วนคุณลูก...ก็ตะเบ็งเสียงต่อไปเรื่อยๆ เช่นกัน  
 
จนกระทั่ง อีกอึดใจหนึ่ง คุณพ่อก็เลี้ยวรถกลับมา  
แต่สิ่งที่เกินความคาดหมายของฉันก็คือ  
คุณพ่อ...ไม่ได้กลับมาช่วย แต่เขากลับมาเพื่อบอกประโยคหนึ่งกับลูกตัวเองว่า  
“ น้อง......ครับ พ่อว่า ให้ลูกเปลี่ยนจากออกแรงตะเบ็งเสียง  
มาเป็นออกแรงปั่นจักรยานดีกว่านะครับ”  
แล้วคุณพ่อใจเด็ด ก็ปั่นจักรยานต่อไป...  
ส่วนลูกชาย...ก็ค่อยๆลดเสียงลง แล้วปั่นจักรยานคันน้อยต่อไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก  
.........................................  
 
หลายครั้ง...ที่บางคนอาจเคยทำตัวคล้ายๆกับเด็กน้อยคนนี้  
แต่เราจะรู้บ้างมั้ยว่า  
ในตัวเรา ก็สามารถเปลี่ยนวิธีคิดของตัวเอง  
จาก ‘เด็กน้อย’ เป็น ‘คุณพ่อ’ ได้ในเวลาเดียวกัน  
 
เมื่อไหร่ที่เกิดความรู้สึกว่าตัวเองกำลัง ‘ไม่ไหว’  
อยากให้ลองถามตัวเองดูใหม่ว่า  
ที่ ‘ ไม่ไหว ’ นั้นน่ะ เป็นเพราะเรา...แค่ไม่อยากจะสู้รึเปล่า  
มีความจริงอันหนึ่งที่หลายคนอาจจะลืม ก็คือ  
ก่อนที่ทุกคนจะหมดแรงนั้น  
ธรรมชาติยังมอบ ‘ กำลังเฮือกสุดท้าย ’ ให้เสมอ  
และที่เราไม่หยิบมันออกมาใช้  
ก็เพราะเราลืมหรือกำลังเหนื่อยกับการตีโพยตีพายอยู่รึเปล่า  
 
ในทุกปัญหาย่อมมีวิธีคลี่คลายที่ถูกจุดและมีช่วงเวลาแก้ที่เหมาะสม  
อยู่ที่เราเองเท่านั้น ว่าจะเริ่มต้นเมื่อไหร่ และเปลี่ยนแปลงมันอย่างไร  
ที่สำคัญอย่ายอมแพ้...ถ้ายังไม่หมดเวลา.    ขอขอบคุณ ที่นี่, ทำดี  |